Różności > Historia - Front wschodni
Ksiązki o IIWŚ
Bathin:
Nie zauważyłem żeby ktoś wspomniał o książce "Kto sieje wiatr... Opowieść żołnierza dywizji SS "Totenkopf'" Brunnegger Herbert.
Historia austriackiego małolata który w 38' w wieku 15 lat wstąpił na ochotnika do SS. Chłopak służył na kilku frontach II wś, Czechy, Polska, Rosja, Francja, Włochy i znowu front wschodni gdzie w kwietniu 45' dostał się do niewoli. Gorąco polecam.
Vasilijew:
Jakby ktoś nie przeczytał do tej pory książki pt. "Druga Wojna Światowa" Martina Gilberta niech szybko naprawi swój błąd :) Autor umiejętnie przedstawia 6 lat zmagań wojennych na wszystkich frontach
Guz:
Co prawda nie jest to IIWS ale uwazam ze moze zainetresowac sporo osob:
Walki uliczne autorstwa Stefana Roweckiego
"OPIS: Walki uliczne
Reprint wydania z roku 1928, które ukazało się nakładem Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego
Ze wstępu:
Wojna światowa, w której znaczna część państw europejskich zużyła swe siły materjalne i moralne, oraz znalazła się w wyjątkowo trudnem położeniu gospodarczem, wywołała szereg ruchów rewolucyjnych i zamieszek w poszczególnych krajach.
Od r. 1917 Rosja stała się widownią zaciętych walk domowych, toczonych zarówno na wszystkich jej pograniczach, jak w głębi kraju i obejmujących niejednokrotnie stolice.
Upadek państw centralnych wywołał w r. 1918 szereg ruchów rewolucyjnych w Niemczech, w Austrji i na Węgrzech, a uwieńczeniem ich stały się walki ze spartakusowcami w Berlinie, w Monachjum, w Nadrenji i w niemieckich miejscowościach portowych.
Przez szereg lat (1918—1923) Niemcy są widownią ciągłych rozruchów i walk domowych, prowadzonych przeważnie w dużych centrach przemysłowych.
Również na terenie polskim walki w 1918 r. o Lwów i powstanie górnośląskie, aczkolwiek noszące charakter narodowy, są jednak typem działań w wojnie domowej o poszczególne miasta lub miejsca zamieszkałe.
Walki faszystów z komunistami we Włoszech, zamachy komunistyczne: w roku 1924 w Gruzji—udany, w Estonji—nieudany, powstanie 1923 w Bułgarji, zamachy i walki w Portugalji, a wreszcie wypadki wiedeńskie 1927 r. uzupełniają ten obfity dział starć wojennych, niedocenianych przed wojną światową i podczas niej, a od których pomyślnego przeprowadzenia zawiśnie niejednokrotnie los wojska i istnienie samego państwa.
Obecnie Polska sąsiaduje na wschodzie z wielkiem czerwonem imperjum, Rosją sowiecką, jedynem państwem o władzy komunistycznej, państwem, które jako cel swego istnienia ma wywołanie wielkiej światowej rewolucji. Wprawdzie w r. 1920 hasła i idee czerwonej Rosji spaliły na panewce, zamiast bowiem rewolucji w Polsce, bolszewickie siły zbrojne poniosły nad Wisłą zupełną klęskę, lecz mimo to i dzisiaj czerwony Sztab Generalny w dalszym ciągu pracuje i przy- gotowuje swą ideę światowej rewolucji. Wojskowa prasa rosyjska przepełniona jest rozważaniami i planami nowej kampanji rewolucyjnej, w której podobno czerwona armja komunistyczna „musi zwyciężyć". W dołączonym na końcu niniejszej pracy wykazie literatury, dotyczącej zagadnienia walk ulicznych i wojny domowej, podano zaledwie część tych artykułów i wydawnictw, a w załącznikach (I—II) przedstawiono w ogólnym zarysie poglądy czynników sowieckich na sprawę wojny domowej oraz omówiono zagadnienie tak zwanego „regulaminu wojny domowej". Punktem wyjścia tych poglądów sowieckich kół wojskowych i politycznych jest wojna klasowa, w której przeciwnikowi, t. j. najpierw Polsce, jako najbliższemu sąsiadowi, przy natarciu wojska czerwonego z frontu, równocześnie należy wbić sztylet w plecy. Tym sztyletem mają być wywołane na tyłach frontu bojowego zaburzenia, rozruchy, zamieszki, bunty, sabotaże, słowem działania dywersyjne, a jeśli się uda — rewolucja. W tym celu czerwony Sztab Generalny przygotowuje się starannie. W Moskwie czynne są specjalne kursy i szkoły dla przywódców takich rozruchów w obcych krajach. Organizuje się zawczasu ich sztaby, rzecz najtrudniejsza do stworzenia u zbuntowanych. Przewiduje się również ich wysłanie na miejsce działań, bądź to zawczasu przed rozpoczęciem działań wojennych, bądź też już w czasie operacyj wojennych, zapomocą transportu lotniczego. Przygotowuje się oddziały kawalerji do specjalnych zagonów, których celem ma być wdarcie się na tyły przeciwnika i danie pomocy komunistom obcego kraju w organizowanym przez nich zamachu i w wywołaniu rewolucji. Słowem czerwone dowództwo w Rosji sowieckiej nie traci czasu i starannie przygotowuje się do przyszłej rozprawy orężnej, rozprawy, w której wybitną rolę ma odegrać dywersyjna walka rewolucyjna na tyłach frontu bojowego, a w szczególności w głównych ośrodkach przemysłowych i miastach przeciwnika. Potwierdzeniem tych przygotowań sowieckich są wywoływane co pewien czas zamachy komunistyczne w różnych krajach, jak naprzykład wyszczególnione już poprzednio w Niemczech w 1923 r. (patrz załącznik III), w Bułgarji 1923 (patrz załącznik IV); w Gruzji w 1924, w Estonji w 1924 (patrz załącznik V), oraz w Wiedniu w 1927, będące z jednej strony jakgdyby próbą sił, z drugiej mające na celu zdobycie doświadczeń i podstaw do dalszej akcji w przygotowaniu międzynarodowej rewolucji światowej.
W każdym kraju wojsko, szkolone w myśl ogólnie przyjętych zasad sztuki wojennej do prowadzenia wojny z wrogiem zewnętrznym, nie jest prawie nigdy przygotowane do stoczenia walk wewnątrz kraiu z obywatelami, wypowiadającymi posłuszeństwo prawu, ..."
Navigation
[0] Message Index
[*] Previous page
Go to full version